١ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
بابُ التّوبَهِ مَفتُوحٌ.
درب توبه همیشه باز است.
٢ـ «روایت شده که»:
لِکُلِّ داءٍ دَواءٌ وَ دَواءُ الذَّنبِ اَلاِستِغفارُ.
هر دردی دوا و درمانی دارد. داروی گناه، طلب آمرزش و استغفار کردن است.
٣ـ «سیدنا علی رض »:
التّوبَهُ نَدَمٌ بِالْقَلْبِ وَ اسْتِغْفارٌ بِاللِّسانِ وَ تَرْکٌ بِالْجَوارِحِ، وَ اِضمارٌ أنْ لایَعُودَ.
توبه عبارت است از: پشیمانی در دل، استغفار با زبان، ترک گناه در عمل و تصمیم بر عدم ارتکاب مجدّد آن.
۴ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
اَلتّائِبُ مِنَ الذّنبِ کَمَن لاذَنْبَ لَهُ.
کسی که از گناه توبه کرده مانند کسی است که گناهی نکرده است.
۵ـ «روایت شده که»:
تَأخیرُ التّوبَهِ إِغترارٌ.
(سهل‌انگاری در توبه) و به تأخیر انداختن آن، یک خُدعه و عمل فریبکارانه است.
۶ـ «سیدنا علی رض »:
لادینَ لِمُسوِّفٍ بِتَوبَتِه!
کسی که توبه را به تأخیر می‌اندازد و امروز و فردا می‌کند دین و ایمان ندارد!
٧ـ حضرت حسن مجتبی(رض):
التَّقوی بابُ کُلِّ تَوبَهٍ.
تقوا و پرهیزکاری درب ورودی هر گونه توبه و انابه است.
٨ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
اَلتّوبهُ معَروضَهٌ فی‌الجَسَدِ مادامَ الروُّحُ فیها.
تا زمانی که روح در بدن آدمی است هنوز جای توبه برایش باقی است.
٩ـ «روایت شده که»:
لَیسَ شَیءٌ اَحبُّ اِلَی اللهِ مِن مُؤْمِنٍ تائِبٍ أَو مؤْمِنَهٍ تائِبَهٍ.
چیزی در نزد خدا محبوب‌تر از یک مرد یا یک زن توبه‌کننده نیست.
١٠ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
النَّدمُ تَوبَهٌ.
پشیمانی از گناه، خود، توبه از گناه است.
١١ـ «روایت شده که»:
ما مِن عَبدٍ أَذنَبَ ذَنباً فَنَدِمَ عَلَیهِ اِلاّ غَفَراللهُ لَهُ قَبلَ أَن یَستَغفِرَ.
هر بنده‌ای که از گناهی که مرتکب شده پشیمان شود، پیش از آنکه استغفار کند خداوند گناهش را می‌آمرزد.
١٢ـ «روایت شده که»:
تَعَطّروا بِالاِستغفارِ وَلا تَفضَحَنَّکُم رَوائِحُ الذُّنوبِ!
با استغفار کردن، خود را معطّر و خوشبو کنید تا رایحه (متعفن) گناه، شما را مفتضح ننماید!
١٣ـ «روایت شده که»:
مَن اَشفَقَ مِنَ النّارِ بادَرَ بِالتَّوبَهِ اِلیَ اللهِ مِن ذُنُوبِهِ و راجَعَ عَنِ المَحارِم.
کسی که (براستی) از آتش دوزخ می‌ترسد بی‌درنگ از گناهانش به درگاه خداوند توبه می‌کند و از عمل حرام و نا‌بکار خود دست برمی‌دارد.
١۴ـ «سیدنا علی رض »:
اِنّ النّدَمَ عَلَی الشَّرِ یدعو اِلی تَرکِه.
پشیمانی از کار بد، خود باعث ترک آن خواهد شد.
١۵ـ «روایت شده که»:
التَّوبَهُ النَصوحُ أَن یکونَ الباطِنُ کَالظّاهِرِ و اَفضلَ مِن ذلِک.
توبه خالصانه آن است که باطن شخصی با ظاهر او یکی باشد بلکه بهتر و والاتر.
١۶ـ «سیدنا علی رض »:
المُقِرُّ بِالذُّنوبِ تائبٌ.
کسی که به گناهان خود اعتراف می‌کند، او دیگر توبه کرده است.
١٧ـ «سیدنا علی رض »:
طوبی لِمَن بکَلی عَلی خَطیئتِهِ وَ أَمِنَ النّاسُ شَرَّهُ.
خوشا به حال کسی که به خاطر گناهانی که مرتکب شده گریه می‌کند (و پشیمان است) و مردم دیگر از شر و آزار او در امان هستند.
١٨ـ «روایت شده که»:
کُلَّما عادَ المؤمِنُ بِالاِستغفارِ وَالتَّوبَهِ عادَاللهُ عَلَیهِ بِالمَغفِره.
هر بار که مؤمن توبه و استغفار خود را تجدید کند خدا نیز مغفرت و آمرزش خود را برای وی تجدید می‌نماید.
١٩ـ «سیدنا علی رض »:
الذُّنوبُ اَلدّاءُ وَ الدّواءُ اَلاستِغفارُ وَ الشِفاءُ أَن لاتَعُودَ.
گناهان درد است و دوای آن استغفار، و شفا و بهبودی عدم ارتکاب مجدد آن است.
٢٠ـ «روایت شده که»:
مَن أَصََرَّ عَلی‌المَعاصی و طَلبَ العَفوَ مِن رَبِّهِ وَ لَم یَتُبْ فَقَدِ اسْتَهزَأَ بِنَفسِهِ!
کسی که بر ارتکاب گناه پافشاری می‌کند و از آن دست‌بردار نیست و (در عین حال) از خدای خود طلب عفو و بخشش می‌کند در حقیقت خود را مسخره کرده است!
٢١ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
لَو عَمِلْتُمُ الخَطایا حتّی بَلَغَ الیَ السّماءِ ثُمَّ نَدِمتُم لَتابَ اللهُ عَلَیْکُم.
شما اگر آنقدر گناه کرده‌اید که تا به بلندی آسمان رسیده سپس از کرده خود پشیمان شدید خداوند توبه شما را می‌پذیرد.
٢٢ـ «روایت شده که»:
اِنَّ اللهَ غَفورٌ رَحیمٌ یَقبَلُ التَّوبَهَ وَ یَعفو عَنِ السَّیِّئاتِ فَاِیّاکَ أَن تُقَنِّطَ المؤمنینَ مِن رَحمهِ‌الله.
خدا مسلّماً آمرزنده و مهربان است، توبه بنده را می‌پذیرد و از گناهانش درمی‌گذرد و تو برحذر باش، مبادا که مؤمنان را از رحمت خدا مأیوس کنی.
٢٣ـ «روایت شده که»:
اِذا تابَ العَبدُ تَوبَهً نَصوحاً أَحَبَّهُ اللهُ فَسَتَرَ عَلَیهِ فی‌الدُّنیا والآخره.
وقتی بنده توبه خالصانه می‌کند خدا هم او را دوست می‌دارد و عیوبش را در دنیا و آخرت می‌پوشاند.
٢۴ـ «روایت شده که»:
اِنَّ اللهَ یُحِبُّ العَبدَ المُفَتِّنَ التَّوّابَ وَ مَن لَم یَکُن ذلِکَ مِنهُ کانَ أَفضَل.
خداوند بنده‌ای که به گناه آلوده بوده و مرتب در حال توبه است دوست می‌دارد. البته آن کس که گناه نکرده از او افضل و بالاتر است.
٢۵ـ «روایت شده که»:
انّ المُؤمِن لَیُذنِبُ الذَنبَ فَیَذَکْرُ بَعدَ عِشرینَ سَنَهً فَیَستَغفِرُاللهَ مِنهُ فَیَغفِرُلَه.
مؤمن یک زمانی گناهی می‌کند و بعد از بیست سال آن را به یاد می‌آورد، از خداوند طلب مغفرت و بخشش می‌کند، خدا نیز او را مورد عفو و آمرزش خود قرار می‌دهد.
٢۶ـ «سیدنا علی رض »:
طِهِّروا قُلوبَکُم مِن دَرَنِ السَّیِّئات تُضاعفْ لکُمُ الحَسناتُ.
دل‌های خود را از چرک گناه پاکیزه کنید تا حسنات و پاداش‌های شما مضاعف گردد.
٢٧ـ «سیدنا علی رض »:
نَحنُ نُرید اَلاّ نَموتُ حتّی نَتوبَ وَ نَحنُ لانَتوبُ حتّی نَموتَ!
ما می‌خواهیم تا وقتی که نمردیم توبه کنیم در حالی که ما تا وقتی که نمردیم توبه نمی‌کنیم!
٢٨ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
ثلاثهٌ لاتُرَدُّ لَهُم دَعوَهٌ: اَلسَّخِیُّ وَ المَریضُ والتّائِبُ.
سه نفرند که دعایشان رد نمی‌شود (و مستجاب است): آدم سخاوتمند و شخص مریض و کسی که از گناهش توبه می‌کند.
٢٩ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
لاتُؤَخِّرِ التَّوبَهَ فَاِنَّ المَوتَ یَأتی بَغتَهً.
توبه را (هیچ‌وقت) به تأخیر مینداز که لحظه مرگ بی‌خبر و ناگهانی می‌رسد.
٣٠ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
طوُبی لِمَن وَجَدَ فی صَحیفَهِ عَمَلِهِ یَومَ القیامَهِ تَحتَ کُلِّ ذَنبٍ «استَغفِرُالله»
خوشا به حال کسی که در نامه عملش روز قیامت، زیر هر گناهی که کرده یک «استغفار» ببیند.
٣١ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
اِنّ اللهَ یَقبَلُ تَوبَهَ عَبدِهِ ما لَم یُغَرغِرْ.
خداوند توبه بنده‌اش را تاجان به گلو نرسیده قبول می‌کند.
٣٢ـ «روایت شده که»:
إنّ العَبدَ أَذا أَذنَبَ ذَنْباً اَجَّلَهُ اللهُ سَبْعَ سَاعاتٍ فَاِنِ استَغَفَراللهَ لَم یُکْتبْ عَلَیهِ شَئٌ وَ اِن مَضَتِ السّاعاتِ و لَم یَستَغفِرهُ کُتِبَ عَلَیهِ سَیئهٌ.
بنده هر گاه گناهی مرتکب شود خداوند تا هفت ساعت او را مهلت می‌دهد چنانچه توبه کرد چیزی برای او نوشته نمی‌شود واِلّا تنها یک گناه برایش ثبت می‌گردد.
٣٣ـ «سیدنا علی رض »:
ما اَهدَمَ التَوبَهَ لِعَظیم الجُرمِ!
به راستی که توبه کردن تا چه اندازه گناهان عظیم و بزرگ را ویران و منهدم می‌کند!
٣۴ـ «روایت شده که»:
التّوبَهُ النَّصُوحُ أنَ یَتوبَ العبدُ مِنَ الذّنبِ ثُمَّ لایَعودُ اِلَیهِ.
توبه خالصانه آن است که وقتی بنده از گناه توبه کرد دیگر مرتکب آن گناه نشود.
٣۵ـ «سیدنا علی رض »:
ما کانَ اللهُ لِیَفتَحَ لِعَبدٍ بابَ التَّوبَهِ وَ یُغلِقَ عَنهُ بابَ المَغفِرَهِ.
هرگز چنین نیست که خداوند درِ توبه را به روی کسی باز کند ولی درِ آمرزش و مغفرت خود را به روی او ببندد.
٣۶ـ «روایت شده که»:
لاکبیرهَ مَعَ الاِستغفارِ وَ لاصغیرهَ مَعَ الإصرار.
کسی که استغفار از گناه می‌کند دیگر گناه «کبیره» ندارد و (از طرفی) آن کس هم که از گناه کوچک دست برنمی‌دارد دیگر گناهش «صغیره» نیست (بلکه گناه کبیره است).
٣٧ـ «سیدنا علی رض »:
طوبی لِعَبدٍ یَستَغفِرُاللهَ مِن ذنبٍ لَم یَطّلِعْ عَلَیهِ غَیرُهُ.
خوشا به حال بنده‌ای که در نزد خدا از گناهی توبه می‌کند که غیر از او کسی بر آن مطّلع نیست.
٣٨ـ «روایت شده که»:
مِنَ الذُّنوبِ ذُنوبٌ لاتُغْفَرُ اِلا بِعَرَفات.
بعضی از گناهان است که جز در صحرای عرفات (ایام حج) آمرزیده نمی‌شوند.
٣٩ـ «روایت شده که»:
آیَهُ قَبُولِ الَحَجِّ تَرکُ ما کانَ عَلَیهِ العبدُ مُقیماً مِنَ الذُّنوب.
علامت قبولی «حج» دست کشیدن از گناهانی است که بنده قبلاً بدان‌ها آلوده بوده است.
۴٠ـ «روایت شده که»:
اَلمُؤمِنُ اِذا أحسَنَ اِستَبْشَرَ و اذا أَساءَ اِستَغفَر.
مؤمن کسی است که وقتی کار خوبی می‌کند شاد و خوشحال می‌شود و زمانی که گناهی مرتکب گردد استغفار و (از خداوند) طلب آمرزش می‌نماید.